Η παιδική ηλικία και οι τραυματικές εμπειρίες που είχε η Σιμόν Βέιλ, επιζήσασα των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσαν τη βάση της προσήλωσής της σε μια ενωμένη Ευρώπη, έναν σκοπό που θα υποστήριζε για το υπόλοιπο της ζωής της.
Είμασταν πεπεισμένοι ότι, εάν οι νικητές του 1945 δεν κατόρθωναν να επιτύχουν ταχεία και πλήρη συμφιλίωση με τη Γερμανία, τα τραύματα της Ευρώπης, η οποία ήταν ήδη διαιρεμένη μεταξύ Ανατολής και Δύσης, δεν θα επουλώνονταν ποτέ και ο κόσμος θα έμπαινε εκ νέου σε τροχιά σύγκρουσης, που θα ήταν ακόμη πιο καταστροφική από τις προηγούμενες.
Ζωή και ιστορικό πλαίσιο
Η πολιτική άνοδος της Βέιλ ξεκίνησε μέσα από μια πρώιμη νομική σταδιοδρομία. Το 1974 προσχώρησε στη γαλλική κυβέρνηση ως υπουργός Υγείας, υπό την προεδρία του Ζισκάρ ντ’ Εστέν.
Αμέσως μετά τον διορισμό της, αγωνίστηκε για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη Γαλλία, η οποία επιτεύχθηκε όταν η αντιπολίτευση στην Εθνοσυνέλευση ενστερνίστηκε τον στόχο της και προωθήθηκε η ψήφιση του σχετικού νόμου το 1975. Ο νόμος αυτός θεωρήθηκε σπουδαίο επίτευγμα και έγινε ευρύτερα γνωστός ως «νόμος Βέιλ».
Ένα όραμα για την Ευρώπη
Όταν το 1979 ο πρόεδρος Ζισκάρ ντ’ Εστέν ζήτησε από τη Βέιλ να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου του κόμματός του στις πρώτες άμεσες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εκείνη άδραξε την ευκαιρία.
Η Βέιλ εξελέγη νόμιμα μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο την επέλεξε ως πρόεδρό του. Έτσι τέθηκε επικεφαλής του πρώτου άμεσα εκλεγμένου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και έγινε η πρώτη γυναίκα επικεφαλής οποιουδήποτε θεσμικού οργάνου της ΕΕ. Δύο χρόνια αργότερα, της απονεμήθηκε το βραβείο «Καρλομάγνος» για τη συμβολή της στην ευρωπαϊκή ενότητα.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απονέμει φόρο τιμής στη Σιμόν Βέιλ.
(Το περιεχόμενο αυτό δεν διατίθεται στη γλώσσα σας.)