Simone Veil heeft de concentratiekampen van de nazi's overleefd. Haar kindertijd en haar traumatische ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog legden de kiem van haar inzet voor een eengemaakt Europa, een zaak die zij voor de rest van haar leven zou verdedigen.
We waren ervan overtuigd dat, als de overwinnaars van 1945 er niet in zouden slagen zich snel en volledig met Duitsland te verzoenen, de wonden van een al tussen Oost en West verscheurd Europa nooit zouden helen, en dat de wereld dan op weg zou zijn voor een volgend conflict dat nog erger zou zijn dan de vorige.
Leven en tijd
De politieke opmars van Veil begon toen ze advocate was. In 1974 werd ze Frans minister van Volksgezondheid onder het presidentschap van Giscard d’Estaing in 1974.
Kort na haar benoeming vocht ze voor de legalisering van abortus in Frankrijk. Hierin slaagde ze pas toen de oppositie in de nationale assemblee haar steunde om de wet erdoor te drukken in 1975. Dit werd beschouwd als een belangrijke verwezenlijking en de betrokken wet werd bekend als “la loi Veil”.
Een visie voor Europa
Toen president Giscard d’Estaing Veil verzocht lijsttrekker te worden van zijn partij in de eerste rechtstreekse verkiezingen voor het Europees Parlement in 1979, greep ze die kans aan.
Veil werd verkozen in het Europees Parlement, dat haar vervolgens als voorzitter koos. Daarmee werd zij de eerste vrouw die een EU-instelling leidde. Twee jaar later won ze de Karel de Grote-prijs voor haar persoonlijke bijdragen aan de Europese eenheid.
Het eerbetoon van het Europees Parlement aan Simone Veil.
(Deze content is niet beschikbaar in het Nederlands.)
Publicaties
Meer over leven en werk van Simone Veil, en over haar bijdrage aan het Europees project.